หมวดหมู่: หมวด ย ร ล ว ศ

สํานวนสุภาษิตนี้ มีคำต่อท้ายคือ “วัวสันหลังขาด เห็นกาบินผาดก็ตกใจ” หรือบางทีเรียกกันว่า “วัวสันหลังหวะ” หมายถึงผู้ที่ทำอะไรผิดไปแล้วมีอาการส่อพิรุธให้เห็น กลัวว่าจะมีคนที่รู้เรื่องมาพูดให้คนอื่นๆรู้เรื่องนี้

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงวัวที่เป็นแผลที่หลัง มักจะมีอีกามาจิกแผลบ่อยๆ

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงมีเหตุการณ์ที่เสียหายเกิดขึ้นมาแล้ว ถึงจะมาคิดหาวิธีแแก้ไขป้องกันภายหลัง ซึ่งที่ถูกควรจะคิดหาทางป้องกันไม่ให้เหตุการณ์เกิดขึ้นแต่แรก

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงการที่มีวัวหายหรือถูกขโมยไปแล้ว คนเลี้ยงจึงหาทางแก้ไขด้วยการทำคอกไว้ให้วัว เพื่อป้องกันวัวหาย ซึ่งหากทำคอกไว้ตั้งแต่แรกวัวก็ไม่หาย

สํานวนสุภาษิตนี้ มีคำสร้อยคือ “ลืมตัวเหมือนวัวลืมตีน” หมายถึง คนที่เมื่อก่อนเคยยากจน แต่ต่อมามีฐานะดีขึ้น และลืมฐานะลืมตัวตนที่เคยเป็นมา มักใช้ในลักษณะ พูดถึงคนที่มีฐานะดีแล้ว มีความเย่อหยิ่งลืมตัวว่าเคยยากจนมาก่อน อวดร่ำอวดรวย

ที่มาของสํานวน –

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงคนชั้นล่างทีทำอะไรเห็นแก่ได้ เอาแต่กอบโดย

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงวัวที่ตะกละ หวงหญ้าเอาไว้กินตัวเดียว หรือบ่าวรับใช้ที่เห็นแก่กินตะกละตะกลาม

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงแม้วันที่ไม่สามารถดำเนินการได้ วันข้างหน้าก็ยังมีโอกาส มักใช้ในกรณีอาฆาตมาดร้าย

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงในวันพระ จะมีชาวบ้านมาชุมนุมฟังเทศน์กันได้พบปะเจอกันพร้อมหน้า ใครอยากเจอคนที่ต้องการเจอก็มักจะได้เจอกันในวันพระ

สํานวนสุภาษิตนี้ ได้เพี้ยนไปเป็น “อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง” หมายถึง หากไว้ใจคนอื่นมากจนเกินไป อาจจะทำให้ได้รับเคราะห์ได้

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงการไว้ใจคนมากๆ อาจจะทำให้ต้องเสียใจ

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงการที่ไว้ใจคนในครอบครัว ยังพอจะวางใจได้บ้างแม้วางใจได้ไม่เต็มที่ แต่หากไปไว้ใจคนนอกครอบครัวแล้ว การไว้ใจคนในครอบครัวยังจะดีกว่า

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึง การไว้ใจคนเรายังมองเห็นอะไรบ้างก็ยังดี เพราะเค้าอาจปิดบังเราได้บางส่วน แต่หากไว้ใจคนนอก เค้าอาจปกปิดหลอกเราได้หมด เพราะคนนอกย่อมไม่มีความผูกพันธ์กัน

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงการต่อว่าผู้อื่นว่าทำในสิ่งผิด แต่ตนเองกับประพฤติผิดแบบนั้นซะเอง

ที่มาของสํานวน มาจากวรรณคดีเรื่องอิเหนา ที่อิเหนาเคยต่อว่า จรกา กับ วิหยาสะกำ ว่าไปหลงรักนางบุษบา จนต้องมาทำสงครามกันได้อย่างไร แต่เมื่ออิเหนาได้พบนางบุษบา ตัวเองกลับหลงรักจนต้องทำอุบายเผาเมืองดาหาเพื่อชิงตัวนางบุษษาซะเอง

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึง การวัดความสามารถของตนว่ามีความสามารถเทียบเท่ากับอาจารย์ผู้สอนหรือบุพการีของตนเองหรือยัง มักใช้ในเชิงการแสดงความอกตัญญู ล้มอาจารย์หรือบุพการีของตนเอง

ที่มาของสํานวน มาจากวรรณคดีเรื่องรามเกียรติ์ ตัวละครที่เป็นควายตัวหนึ่งชื่อว่า “ทรพี” คอยวัดรอยเท้าของตนกับรอยเท้าของ “ทรพา” ผู้เป็นพ่อของตนว่าเท้าใหญ่เท่ากันหรือยัง เมื่อใหญ่เท่าแล้วทรพีจึงท้าทรพาขวิด และฆ่าทรพาผู้เป็นพ่อตาย

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึง ผู้ที่ต่อสู้กันต่างคนต่างไม่สามารถทำอันตรายกับอีกฝ่ายได้ แต่ปัจจุบันความหมายผิดเพี้ยนไปเป็น คนสองคนไม่ลงรอยกัน ไม่ถูกกัน

ที่มาของสํานวน มาจากวรรณคดีเรื่องรามเกียรติ์ ตอนที่พระรามกับพระมงกุฎต่อสู้กัน โดยพระรามยิงธนูออกไปกลับกลายเป็นอาหารคาวหวาน ส่วนลูกธนูของพระมงกุฎที่ยิงออกไปกลับกลายเป็นดอกไม้ ทำให้ไม่สามารถทำอันตรายแก่กันได้