สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงผู้ที่สำคัญตนว่ามีความรู้มาก แต่จริงแล้วมีความรู้ในกรอบแคบๆ มีประสบการณ์น้อยเพราะไม่ได้ออกไปเจอกับโลกทัศน์ภายนอก

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงกบที่อยู่ในกะลา ก็จะมีความเชี่ยวชาญอยู่ในพื้นที่เล็กๆในกะลาของตน แต่หากออกไปจากกะลาก็จะอยู่ลำบากในโลกกว้าง

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงคนที่ภายนอกดูประพฤติตนดีมีคุณธรรม แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึง คนที่ปากพูดแต่เรื่องศีลธรรม แต่ในมือกลับถือสากกะเบือเพื่อจะทำร้ายคนอื่น

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงต่างคนต่างรุมแย่งที่จะแสวงหาประโยชน์จากสิ่งหนึ่งโดยไม่คำนึงถึงคนอื่นๆ

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงคนที่มีความเห็นแก่ตัว ที่แย่งของกันเปรียบกับใครที่รุมแย่งได้เร็วกว่า แขนยาวกว่าก็จะโกยประโยชน์ได้มากกว่า

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงคนที่ลุ่มหลงสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยคิดว่าเป็นสิ่ที่ดี และหลงผิดเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย จนตนเองได้รับอันตราย

ที่มาของสํานวน เปรียบเปรยถึงแมงเม่าที่ชอบเล่นกับแสงไฟ แต่เมื่อบินเข้ากองไฟก็จะตาย

สํานวนสุภาษิตนี้ ปัจจุบันได้เพี้ยนมาเป็นคำว่า “แมวไม่อยู่ หนูร่าเริง” มีความหมายว่าเวลาที่ผู้ใหญ่ไม่อยู่ ผู้น้อยก็จะมีความสนุกสนานร่าเริงเนื่องจากไม่มีคนคอยคุมพฤติกรรม

ที่มาของสํานวน คำว่า “ละเลิง” เป็นคำโบราณ หมายความว่า หลงลืมตัว,คึกคะนอง เปรียบเปรยถึง เมื่แมวไม่อยู่ หนูก็จะมีความคึกคะนองเพราะไม่ต้องกลัวแมวมาทำร้าย

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายความว่า ไม่กลมกลืน, ไม่สอดคล้องไม่เข้ากัน มีหลายๆอย่างประกอบกันจนรูปลักษณะขัดกันในตัวจนมีสภาพไม่สวยงาม

ที่มาของสํานวน สำนวนนี้ มาจากการรูปแบบของการออกแบบเรือ คำว่ามังกุ เป็นเรือที่มีกระดูกเรือใหญ่ มีหัวเรือเป็นสามเส้า ซึ่งหากหัวเรือเป็นมังกุ แต่ท้ายเรือออกแบบเป็นมังกร ทำให้สภาพเรือดูไม่เข้ากันไม่สวยงาม

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงการต่อว่าผู้อื่นว่าทำในสิ่งผิด แต่ตนเองกับประพฤติผิดแบบนั้นซะเอง

ที่มาของสํานวน มาจากวรรณคดีเรื่องอิเหนา ที่อิเหนาเคยต่อว่า จรกา กับ วิหยาสะกำ ว่าไปหลงรักนางบุษบา จนต้องมาทำสงครามกันได้อย่างไร แต่เมื่ออิเหนาได้พบนางบุษบา ตัวเองกลับหลงรักจนต้องทำอุบายเผาเมืองดาหาเพื่อชิงตัวนางบุษษาซะเอง

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึง การวัดความสามารถของตนว่ามีความสามารถเทียบเท่ากับอาจารย์ผู้สอนหรือบุพการีของตนเองหรือยัง มักใช้ในเชิงการแสดงความอกตัญญู ล้มอาจารย์หรือบุพการีของตนเอง

ที่มาของสํานวน มาจากวรรณคดีเรื่องรามเกียรติ์ ตัวละครที่เป็นควายตัวหนึ่งชื่อว่า “ทรพี” คอยวัดรอยเท้าของตนกับรอยเท้าของ “ทรพา” ผู้เป็นพ่อของตนว่าเท้าใหญ่เท่ากันหรือยัง เมื่อใหญ่เท่าแล้วทรพีจึงท้าทรพาขวิด และฆ่าทรพาผู้เป็นพ่อตาย

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึง ผู้ที่ต่อสู้กันต่างคนต่างไม่สามารถทำอันตรายกับอีกฝ่ายได้ แต่ปัจจุบันความหมายผิดเพี้ยนไปเป็น คนสองคนไม่ลงรอยกัน ไม่ถูกกัน

ที่มาของสํานวน มาจากวรรณคดีเรื่องรามเกียรติ์ ตอนที่พระรามกับพระมงกุฎต่อสู้กัน โดยพระรามยิงธนูออกไปกลับกลายเป็นอาหารคาวหวาน ส่วนลูกธนูของพระมงกุฎที่ยิงออกไปกลับกลายเป็นดอกไม้ ทำให้ไม่สามารถทำอันตรายแก่กันได้

สํานวนสุภาษิตนี้ หมายถึงผู้ที่นำอันตรายหรือศัตรู มาทำอันตรายสู่พรรคพวกหรือบ้านเมืองตนเอง โดยรู้ถึงผลที่จะเกิดแต่ก็ยังกระทำ

ที่มาของสํานวน คำว่า “ชักน้ำเข้าลึก” คือการที่ชาวนาทดน้ำเข้านาเข้าสวนของตนเอง แต่ถ้าน้ำเข้ามามากจนลึกเกินไป ก็จะเป็นผลเสียต่อไร่นา ส่วน “ชักศึกเข้าบ้าน” คือการชี้ทางให้ศัตรูเข้ามาทำลายบ้านเมืองของตนเอง